Beni de böyle sev... Şiiri - Ünal Demirbağ

-Yeterince sesli ağlasam
duyabilir mi kalbin beni?

Bir evsizi anlamak için,
ceplerime gazete kağıdı doldurup,
bir banka uzandım.
Biraz üşüdüm
üşüdükçe düşündüm.
Soru işaretleri jilet gibiyken
Küfretmek içimi ısıtıyordu,

-Bir insan, aynı anda, en fazla
kaç şeyi özleyebilir ki?

Öyle sert düşme aklıma
Bilirim, narindir tenin.
Şarap içsen yanakların kızarır,
dudaklarım kıskanır ve...
Özlerim.
Gururum buz gibidir benim,
aslında sert
ama sen, dokunsan eririm...

beni de böyle sev...

-Yalnızlığı bilir misin sen?

Penceremin önüne ekmek koydum
kuşlar yesin diye,
Yaşasınlar ve
sessizliğimi bozabilsinler yine.

Çığlıklarla doğrulup,
sessizce unutulmuş bir adamım ben.
Terkedilmekten çok,
özlemekten korkarım

beni de böyle sev...