Beni de Al Şiiri - Tuncay Ulak

Başında yemenisi,
Sırtında eski siyah bir pardesü,
Soluk soluğa kalmış bedeni,
Düz yolu yokuş gören yaşlanmış gözleri,
Ve de kalmamış takatıyla,
Bir kadın geçer gözlerimin önünden,
Her sabah, her akşam,
O kadın hep sen olursun anne.

Yıllara direnmişiliğin gelir sonra aklıma,
Önce kaynana dırdırı, sonra bizlerin halden bilmeziliği,
Bir de gelecek kaygımızdan aldığın sıkıntılar,
Nasılda yansımış o güzelim bembeyaz saçlarına.

Önce saçların, sonra dişlerin ve sonra tebessümlerin,
En sonda bizler evlatların terkettik seni,
Yaşam kavgası uğruna gurbetler çaldı bizi,
Ama bir yüreğin sadık kalmış sana,
Yani evlat sevgin evlat sevgina ana.

Her aklıma gelişin bana gülen yüzün,
Ama her an ağlayan içindi,
Bana bir imkan verseler şimdi,
Heykelini dikerdim dünyanın tam ortasına,
Bir yüzün ağlarken bir yüzün gülen.
İbret olurdun gelecek oğula kıza
Ve heykeline bakınca çatlardı monaliza.

Sen dünya nedir görmedin,
Mutluluğu ve parayı,
Sen dost nedir bilmedin,
En kötüsü dost olan bir dünyayı,
İsyan lugatında hiç olmadı,
Kızmak, terketmek, avazın çıktığı kadar bağırmak,
Bir gün olsunbizlere öff diye haykırmak,
Bir dağ olsa dayanamaz patlardı,
Seni tanısaydı sabır taşı hasedinden çatlardı.

Özlemlerin en büyüğünü sana duydum dünyada,
En korkulu gecelerde seni çağırdım imdada,
Ey ana!
Bir gün çıkarsan ebediyet katına,
Unutma olur mu beni de al ayağının altına.