Sen, sevmeyi ilk ne zaman bıraktın?
Hangi yolların kıyısında
Hangi şehirlerin taş duvarları arasında unuttun?
Şimdi, gökyüzü sessiz ve sabırsız bir kadın gibi bekliyor,
Ama ben artık beklemiyorum.
Bir sokak lambasının altında duruyorum,
Işığı zayıf, titrek, düşmeye hazır.
Tıpkı içimde sönmek bilmeyen o eski sevda gibi.
Yanmayı da öğrendim,
Küllerimle konuşmayı,
Kendi ateşimi taşımayı öğrendim.
Karadağların ardında saklanmışsa güneş,
Bırak saklansın.
Bırak yollar uzasın, şehirler dursun.
Bırak sen de, her şey gibi,
Bir gün silinip gidesin.
Çünkü artık, kendi gölgemi bile geride bırakmaya hazırım.
Sebahat ÜtükKayıt Tarihi : 8.3.2025 09:19:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bundan sonrası, sadece rüzgârın bildiği bir hikâye.
dilinize sağlık
beğeni ile okudum
TÜM YORUMLAR (1)