Beni Bul Şiiri - Huriye Erdugan

BENİ BUL

Zerreden filizlenen, ezelden gelen sırrım
Ruhumun etrafında örülmüş bir hasırım
Baştan ayağı rahmet pınarından süzülen
Ben evlat kavgasında Adem'dim hep üzülen

Sanırlar ki bir korun miras kalan külüyüm
Ben Yesrib diyarında Efendimin gülüyüm

Geceydim; ayın arşa geç uyandığı kadar
Sabrıydım ki Eyüb'ün çok dayandığı kadar
Hasıl günahlar bende, ben tövbe sırtlarından
Pişman oldum asıldım, aşkın sıratlarından

Ve göndere çekiyor dualar bayrağını
Haber edin kurutsun şerler son kaynağını

Aşk umup yar elinden zehre kurban olduğum
Kerbela’yım ihanet suyunda boğulduğum
Kanlı vakte kurulmuş, o emanet toprağım
Hüseyin gibi düşüp, bu gün solan yaprağım

Fatıma'nın hüznüyüm, beni üzmek kar mıdır ?
Yürekten Ali geçer, gözler Zülfikar mıdır ?

Kulağımda bir nida yanık Habeş'li sesi
Ruhuma dokunuyor ezanların busesi
Silkinseydim yerle bir, titreymiydi yedi kat ?
Kimim ben, kaç kişidir bu eşrefi mahlukat ?

Ömrüm; evvel ve ahir defterinin arası
Yazılıyor talihim zifirin en karası

Rumi gibi yollara gözlerimdi serdiğim
İmkansızdı vuslatı hayaliydi erdiğim
Denk değilmişim aşka, nedir aşk derecesi
Şems'in hasret tozuydum üstümde feracesi

Bir gün kanlar içinde can verdi bak gözlerim
“Beni Bul” sedasıyla kayboldu tüm sözlerim

“Beni bul Ey Aşk !” ben ki, nefret sıcağındayım
Bacası ki sönmüş bir sevda ocağındayım
“Beni bul” beyanımdır, eşgalim sana ayan
Mahşer meydanı benim yakanda parmak sayan

O sıla hasretiyle kavrulan aşık benim
Kovulduğuma bakma sevdalı maşuk benim

Mahçubum ben her gece, yurdum kara bir sema
Kipriklerimden akar, hüzün denen muamma,
Beni bul varlığını varlığıma izah et,
Gözlerinden kalbime ulaşsın aşk-ı izzet

Yoksa ki vuslatın kal, baki hasret evladır
Aşk mahpussa bir kalpte, kalbe hakim Mevla’dır.

Huriye ERDUGAN