Kaçırılan Son Tren Şiiri - Mesut Tırıl

Beni bırakma kadın,
O çok sevdiğim anam
Bana sormadan
Ayırdı göğsünden.
O çok güvendiğim adam
Ardına bile bakmadan
Musalla taşından
Toprak ve asıl taş yığınlarına yol aldı.
Gitme diyemedim.

Kutsal kitapların hiçbirinde
Yeri yok belki de
Benim çaresizliğimin isyana dökülüşünün.
Emir cümlesi gibi görünse de
Bütünüyle bir yalvarıştan ibaret sana yönelişim:
Beni bırakma kadın.

Her eylemini güzel nedenlere bağlarım;
Gelmeni, kalmanı, benimle bir ömür yanmanı...
(Gitmelerin canı cehenneme!)
Gidersen yolumu şaşırırım,
Bin bilene sorar, yine şaşırırım,
İşlerim aksar,
Vaktinden önce geldiğim duraklarda
Seni düşünürken
Otobüsleri
Mutluluğu -en çok da mutluluğu- kaçırırım,
Hiçbiri olmazsa işime çok da yaramayan
şu bedbaht aklımı kaçırırım;
Bir meczup gibi dilimde dolaşır adın.
Beni bırakma kadın.

İnsanlar ne yaşadığımı bilmiyor,
Merak bile etmiyor çoğu,
Göründükleriyle yetiniyorlar
Örtülü acıların üstü bir kat daha örtülüyor.
Yani birinin yürek yangınına öbürü körükle gidiyor.
Kuşlar anlıyor yalnızca beni
Onlarla paylaşıyorum yenilgilerimi
Bir tek kuşlara açıyorum yüreğimi
Ve bir de sana
Kadın, beni bırakma.

Dudaklarının kenarında bir gül bitiyor,
Kokusu perçemlerine değiyor gülüşünün.
Senin çocuksu utangaçlığın,
Benim serseri tavırlarım geliyor aklıma.
Kadınlara bakınca bir kez daha şükrediyorum Yaradan’a,
Böyle duru bir güzelliği
Böylesine bir kalple birleştirdiği için.
Beni bu kadınlara bırakma,
Çirkinliğin kötülükle yarıştığı dünyaya bırakma,
Yılanın zehrine, yalanın zehirli diline bırakma,
Beni bırakma kadın;
Yalvarırım bırakma beni,
Yalvarırım beni bırakma.