Beni Bırakma Şiiri - Seval Deveciler

Da- ya- na- mı- yo-rum
Öyle tüm içtenliğinde gülümserken bana
Bir yabancı gibi uzaktan bakmaya
Kalbimde açtığın yarayı,göstermek için sana
Ellerinden tutup “işte bende ki izlerin”
“işte bende ki sevgin”
Demeden sessiz kalmaya
Dayanamıyorum…

Dünyam ol istiyorum!
Kötülüğü getiren zamana inat
Beni nasıl yaşama bağladığını
İçime nasıl umudu aşıladığını bil istiyorum!

Son vazgeçişimin, ilk umudusun…
Elveda derken ben aşka,
Ateşlere yeniden atılışımsın.
Yeniden gülüşüm,Umud edişimsin…

Öyle bakma ne olur… daha bitmedi şiirim. daha söyleyecek okadar çok şey var ki…
Lütfen bakma gözlerime… sus! Sakın sakın söyleme sevmediğini! daha ben sevgimin büyüklüğünü anlatacağım sana.. her sabah güneşe gülümseyip sana “günaydın” demesini söylediğimi, söyleyeceğim… işe koyulmadan önce sesini duyabilmek için uydurduğum türlü bahanelerden bahsedeceğim.. sonra yol boyunca senin varlığının bile ne büyük mutluluk olduğunu düşündüğümü… uzakta olsanda”bir gün” diye beslediğim umudun hergün kök saldığını…ve her defasında hayatıma nasıl kök saldığını… bir bir anlatcağım daha.
Günün yorgunluğunu atmak için o sıcak sohbetini okadar çok özlerdim ki her gün ama hergün! cevapsiz bekleyişlerim oldu hep, selamına dair bekleyişlerim..
Haykırdım ferudun düzağaç ile birlikte “ belki güneş bigün ikimiz için doğar belki korkuları hayallerimiz boğar! o masal gnü gelinceye kadar susuyorum”
Su-su-yo-rum …!
Yetiremiyorum.. ifadelere sığmıyor… içime sığdıramamışken iki satır yazı nasıl anlatsın sana bunları…
Lütfen bir şey söyleme… dünyam olamıcaksan nefes alışım ol! Yaşama sebebimken sebebsizliğe itme beni! bırakma beni sensiz …
Bir şey söyleme bilmek istemiyoum… sadece bırakma beni ellerimden tut izin verme kayıp gitmeme… düşlerimi renksiz bırakma…