Beni Bana Bırakma Şiiri - Muharrem Abut

Beni bana bırakma ey yar,
Beni bana bırakma!
Beni bana bırakırsan,
Kendimi kendimden zincirlerle bağlar,
Sonra da yakarım;
Yüzümün aydınlıkta kalan tüm yanlarını.
Ve sen diye haykıran yüreğimin haykırışlarını,
Dipsiz bir kuyunun dibinin de dibine atarım.
Ya beni bana bırakma,
Ya da beni bana bıraktığında ben de sen,
Bilhassa da ben arama.
Çünkü bana bırakılmış bir ben,
Bildiğin ben değilimdir…
Şimdi ne durum,
Ne de ben, bildiğin gibi değiliz.
Yitik bir aşkın,
Kırıp paramparça ettiği bir yüreğin,
Tuzla buz olmuş parçalarını,
Buharlaştırıp alabilecek ne bir gökyüzü,
Ne de başka yüreğin ayaklarına batmasın diye,
Saklayabilecek bir yeryüzü var.
Bastığım tüm yerler ayaklarımın altından kayıyor.
Aklıma sen her geldiğinde,
Hallaç pamuğu gibi dağılıyor gök kubbe biraz daha.
Ki aklımdan çıkmıyorsun, aklından çıkmadığım gibi.
Yani sözümdeyim ey yar,
Bana bıraktığın bir ben,
Artık ben değildir.
Ben, ben değilim.
Sen kazandın beni kaybetmek pahasına
Zaferinin bayrağını dilediğin gönderde dalgalandırabilirsin.
Aşk öldü bir daha dirilmemek üzere…