Beni Bana, Beni Hayata, Beni Aşka Döndür ...

Bir enkazdım, nefessiz kalmış bir şehir,
Sessizliğin içinde unutulmuş bir nehir.
Zaman, ellerimde eriyen bir mum gibi,
Gecelerse gözlerime kazınan siyah bir ipti.

Yorgun düşmüş bir hikayeydim,
Başı eksik, sonu belirsiz bir cümle.
Sonsuz kışların hüküm sürdüğü kalbimde,
Ne güneş doğardı, ne bahar gelirdi bu kente.

Sonra sen.
Bir sabahın ilk ışıkları gibi girdin hayatıma,
Uykusuz gecelerimi dindiren bir melodi oldun.
Unutulmuş sokaklarıma adım attın usulca,
Ruhumun küllerinden yeni bir ben doğurdun.

Ellerin dokunduğunda kırıklarım sızlamadı,
Gözlerin değdiğinde karanlık dağılmaya başladı.
Beni benden alıp, yeniden bana sundun,
Ölü bir insana cenneti unutturdun.

Gözlerinde buldum kaybettiğim denizleri,
Sesinde saklıydı huzurun en saf hali.
Ne eksiktim artık ne de fazla,
Seninle tamamlandım, seninle anlam buldum.

Önce korktum, inanmaya cesaret edemedim,
Zira kalbim çok kez yandı bilemedim.
Ama sen sabırla beni bekledin,
Her dokunuşunla dualarıma cevap gibiydin.

Şimdi bak, nasıl da çiçek açtı solmuş dallarım,
Yıkık duvarlarım yerini göğe yükselen bir aşka bıraktı.
Artık nefes alıyorum, artık yaşıyorum,
Ve en önemlisi, artık seni seviyorum.