Beni Asla Unutma! Şiiri - Elif Bıçakçı

Beni asla unutma,
Kendini unutmuş olsan da günün birinde;
Beni asla unutma, unutama!

Bir hoşça kal bile demeden umarsızca çekip gidişin,
O an elveda mührünü vurdu seninle yeni açılan dünyama...
Bir sözünle ebediyete açılan kapılarım,
Şimdi kilit üstüne kilitli ve bir de yeminli!
Artık bir lügat de dillense nafile...
Her şey yarım kaldı ardından;
İnce belli bardağımdaki çayım bile,
Ne kadar şeker atsam da
Hala tatsız,
Bir gülüşün gibi tat vermiyor damağıma.

Beni asla unutma,
Kendini unutmuş olsan da günün birinde;
Beni asla unutma, unutama!

Bu kadar zor muydu, yanımda yaşlanmak?
Bir yastıkta ömür yettiğince aynı hülyaya dalmak,
Bu kadar zor muydu, bir çiçekten buket yapmayı denemek,
Tek renkle gökkuşağı çizmek,
Ya da bir çift gözle dünyayı seyreylemek?
Söylesene, bu kadar zor muydu?

Beni asla unutma,
Kendini unutmuş olsan da günün birinde;
Beni asla unutma, unutama!

Radyoda bir şarkı çalıyor şimdi,
Efkâr demlerken sensizliğime;
Eşlik ediyor mazinin derinliklerinden sıyrılmışçasına.
İşte, ismini yasakladığım dilime beraat ettin diye af belgesi getiriyor sanki.
Mırıldanasım geliyor...
Ama sadece bir müzik işitiliyor; sesini duymaya duymaya sağırlaşan kulağımda.
Sözleri yok bu şarkının,
Oysa, bir zamanlar vazgeçilmezimizdi; birlikte seslendirdiğimizde...
Sen giderken besbelli onlar da terk eylemiş beni.
Şimdi anlamsız bir melodi.

Beni asla unutma,
Kendini unutmuş olsan da günün birinde;
Beni asla unutma, unutama!
Ben kendimi unuttum;
Sen, beni unuttun diye haber saldığında.
Ama unutulmuşluğumda bir tek sen kaldın hatrımda; sol yanımdaki sızınla...

Elif Bıçakçı
26.08.2009