Beni 'Aşk-a' kul ettin! ..

Paramparça yürekle yaşarken kara kışta
Beni benden alarak dikenlere gül ettin
Simsiyah gözlerinle yaralayan bakışla
Şu gönlümü kor gibi yakıp yakıp kül ettin

Can alıcı bir sözün için de hece gibi
Bahar çiçeği miydim usul usul nakşettin
Yüzünde ki tebessüm sabah güneşi gibi
Sen sanki bir hayatı bana hediye ettin

Sana aşktan sevgiden gönülden söz ederdim
Doğru mu diye sorsan yemin bile ederdim
O kirpiği o kaşı her yere resmederdim
Kaybolan yıllarımı bana iade ettin

Seni sana anlatmak ne kadar zor bir bilsen
Darılır mıydın bana gel gönlüme gir desem
Gözlerinden kalbine giden yolu aç desem
Sen beni o yollar da yorgun bir yolcu ettin

Sen de gönül kulusun şiir boşa yazılmaz
Gönlü aşkta olanlar böyle söze darılmaz
Bu ateş bir yürekte saklayarak taşınmaz
Sen içim de kupkuru dalları gonca ettin

Sana affet mi desem suç mudur dilimde ki
Anlatmakla satıra kağıda sığar mı ki
İçimde bir fırtına esmek üzereydi ki
Vakit geldi diyerek zamana mahkum ettin

Sen zaten bir şiirsin nasıl yazayım seni
Birkaç aciz cümleye nasıl koyayım seni
En iyisi gönül de yürekte tutmak seni
Derin bir hicran ile gözlerine kul ettin

Bilirsin ben şairim! .. Sözüm de sevgi vardır
Bu bir gök kuşağıdır tam yedi rengi vardır
Bu bir ilahi takdir belki bir hikmet vardır
Bir akşamın fecrinde beni aşka kul ettin