Beni aşan yol Şiiri - Emin Bekiroğlu

Sevdaya düşerken vazgeçtim candan,
Bir sel oldum, aktım, yandım her yandan.
Bir vefa bekledim ömrüm harmanından,
Sitemim var ama söylemeye dilim varmıyor.

Bir çığlık dolanır bir suskun anda,
Bir ömür ezilir bu dar zamanda.
Kırıldım, un oldum aşkın çarkında,
Dert değirmenine nazım geçmiyor.

Adını dua ile söyledim her gece,
Her hece bir yâre dönüştü zarifçe.
Yolların önünde çaresiz bekleyince,
Bir garip yolcuyum, yolum bitmiyor.

Bir resmin kalmıştı solmuş ellerde,
Umudu çizdim ben eski defterde.
Her şeyim yandı, kalmadı kalemde,
Artık sevda yazmaya elim gitmiyor.

Geceler yüzüme dönerken sırla,
Gölgen bile düşmez artık sabıra.
İçimde savrulan kadim bir fırtına,
Gönlümü titretmeye hızı yetmiyor.

Kaldı avuçlarım boş bir isyanla,
Var mısın, yok musun kararsız zamanla?
Vuslat hayal oldu, hazan tutuştu dumanla,
Görmüyor gözlerim yarını, fer’im yetmiyor.

Bir isme dönüşür her gece hüznüm,
Kokunla yanar da sönmez yüzüm.
Adını silemez hiçbir gündüzüm,
Unutmak ne zormuş, aklım ermiyor.

Bir gölge daha çekildi içimdeki yolumdan,
Her adım, bir adım daha uzak bakışlarından.
Sevdanın ışığı sönse de gönül dağımdan,
Bir umudu daha taşımayı gözüm kesmiyor.