Beni Anlıyorsunuz Değil mi?

annem ve babam,
ben küçükken ayrılmışlar…
hiç anlamam, ablam ve ben varken
bu karara nasıl varmışlar…

önce annemle kaldım bir süre…
çalışırdı;
geç gelirdi eve…
ablamla birbirimizi yer bitirirdik
göz göre göre…
şikayetler artınca,
babama gönderildim
belki daha iyi olurum diye…

çok severdim babamı…
çünkü hep yanımdaydı…
büyüdükçe öğrendim ki
meğer işsizlikten yanımda kaldı…
olsun o hep benimle oynardı…
her gün yumurta yerdik…
başka yemek bilmediğimizden değil
yumurtayı severdik…
başımı okşar “doydun mu? ” derdi…
doymasam da, onun şakaları yeterdi…
yalnız derslerimi bilmez,
pek yardım etmezdi…
onun yanındayken ne dersi,
dünya bir yana
bir yanaydı onun sevgisi…

annem de ihmal etmez,
iki üç haftada bir arardı kendisi! ! ! ...
taşınması gerekiyormuş başka semte…
yalnız kalamazmış….
bana ihtiyacı varmış...
ve alacakmış…
babamın boynuna sarılarak
uyudum son gece…
ellerini bırakmadım
avuçlarını terlettiğimi bile bile…
gözlerimi kapadım
uyuduğumu sandı…
ama o da usul usul ağladı…
çaresiz bir gidişti benimki…
gitmeyeyim diyemedim…
günlük iş bulurdu babam
ona yük olmak istemedim…

babam da vardı benim annem de
ama bir ailem olamadı…
iadeli taahütlü bir mektup gibi
umutlarım bir oraya
bir buraya yollandı…

annem yine çalışıyor…
çalışmak zorundaymış…
ablam yazın evlenmiş,
evi bana bırakmış…
yapayalnızım baba…
hafta sonu gelecek,
ben seni göreceğim…
kuşuma böyle diyorum…
hafta sonunu,
sabırsızlıkla bekliyorum….

………………………..

öğretmenime
“dün babamlaydım” dedim
bir şeyler hazırlamış bana
bisküvi çikolata,
bir de çok sevdiğim baklava
uzun uzun kokladı beni
bir de selamını söyledi emi
'hani gelsin tanışalım 'demiştiniz ya
gelemezmiş öğretmenim
parası yokmuş gelmeye
bir Allah’a emanet etti beni
bir de size emi
babamı çok seviyorum öğretmenim
beni anlıyorsunuz değil mi?

beni anlıyorsunuz değil mi öğretmenim?
beni anlıyorsunuz değil mi? ! ...