Bütün kelimelerimi yanına taşıdım,
harflerin gölgeleri bile sana bakıyordu.
Her hecede biraz titredim,
her nefeste sana yaklaşmak istedim.
Sen,
kulaklarında başka rüzgârların uğultusunu taşıdın.
Gözlerimin içine uzun uzun bakmanı bekledim,
orada sakladığım yaraları
fark etmeni…
Oysa sen,
en derin sessizlikleri bile yüzeyden okudun.
Bir masada karşı karşıya oturduk,
ben ellerimi kalbime yakın tuttum,
sen ellerini uzak.
Çay bardağındaki buğu
bile bizden daha yakındı birbirine.
Kelimelerimin üstünde yürüdün,
ama hiçbirine eğilip bakmadın.
Görmediğin anlamlar
yavaş yavaş benden eksildi.
Ve ben fark ettim,
anlaşılmamak,
unutulmaktan daha sessiz bir yıkım.
---
Kayıt Tarihi : 10.8.2025 23:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!