Beni Anımsa Şiiri - Hasan Ildız

BENİ ANIMSA
Öyle iki başımıza değilken uzaklarda;
öyle tutarken değil karanlıkta ellerini…
Bir gün, bir başına kaldığında. Anımsa
dünyanın bir ucundan. Seni nasıl sevdiğimi.

Gün olur da benden yana, için kanarsa
oylum oylum. Ateşler yak dağ başlarına
Ve uzak şehirlere. Bak tepelerin üstünden,
beni anımsa…

Bazen türküler çıkar ya radyolarda;
benden sana, senden bana hatıra…
İşte o saatlarda sen de aç radyonu;
otur evinin balkonuna;
beni anımsa…

Çok da için daralırsa, bir hikâye uydur
eskilerden; bir hikâye anlat çocuklarına.
Bir yoksul evi gibi tamtakır kaldığında;
beni anımsa…

Ellerinde çırağ, tepelere çıktığında; bir gece
çığlığınla deldiğinde bütün karanlıkları;
yenice doğduğun bir çocuk gibi; kucağında
beni anımsa…

Acının tarifi yoktur. Demiştim sana
dert sahibini bilir, gerisi fasarya.
Eğer bir gün aşk için taşlanırsa birileri;
kanlar içinde bir ergen mesela; gelir kapını çalarsa
beni anımsa.

Geceleri, düşün sevgilim;
her sabah bir çiçek dik yüreğinin ucuna.
Bir çocuğu doyur
aç ve obur gözlerinden öperek;
bir kızı götür git, sevdiğine bağışla sonra
beni anımsa…

Beni anımsa o beyaz yatağına uzandığında;
uzun ve gür saçlarını çözdüğünde her gece.
Her gece, içinden bir at dörtnala geçtiğinde;
beni anımsa…

Ben, bu dünyanın en kötü mevsimiyim.
Bütün kuşlarım ölmüş, ağaçlarım çürümüş
yıllar önce. Kurumuş ıssız nehir yataklarımda;
yitirdiğim sularımı aramaktayım…
25.11.2013
Hasan Ildız

Sanat Cepesi dergisi Haziran 2014,21.sayı