Beni Affet Şiiri - Nebahat Ünal

Gece seni çağrıştırırdı
Sen ışıtırdın gecenin rengini
Işıkları sönmüş yüreğimi
Yokluğunda, ayrılık
Ayrılıklar giydirdim geceye
Beni affet
Geceye düşen sesin.
Gelmiyor artık kulağıma.
Hasretin dilsiz koynunda
Sabırlar tükettim gecede
Seni bensiz yaşatmayı öğrendim
Beni affet
Yüreğimin tövbesinde yarattığım aşkı
Sığdıramadım
Bakamadım yüzüne
Hayalin kaldı gözlerimin içinde
Birde boğazıma takılan çığlık
Aklıma her gelişinde, gidişin
Susturamadım
Beni affet
Dilimden dökülen, yakan sözlerim
Her heceyi tekrarladıkça
Kanattığım o yüreğe
Ruhunda açtığım yaraya
İçimde büyüttüğüm pişmanlık
Solumdaki ızdırap
Sana seslendi durmadan
Beni affet
Mum olup erittiğim umutlar
Küskünlüğünle gidişin
Mevsimi kışa sürdü
Bahar'ların kaçağı oldum
Beni affet
Dipsiz kuyularda hapsettim
Darmadağın ettim
Kırdım, eksilttim
Sarıldığın hayalleri
Geri çaldım
Bensiz gözbebeklerinde unuttum kendimi
Her gün yeni bir umut
Her gün yeni bir heyecan kattım
Umutlar sevgiler yükledim gecene,
Gününe, geleceğine
Vuslata bıraktım umutları
Hayalleri
Beni affet
Ömrünün yollarında
Ayak izlerimi sakladım
Bensiz bekleyişler sundum
Hasretin kör duraklarında
Koynunun kokusunu çaldım
İlk söylediğin dua oldum dudaklarında
Avuçlarınla saramadın yüzümü
Yüzüne süremedin
Yokluğumda varlığını tükettin
En az senin kadar bittim
Beni affet
Nebahat Ünal