Beni Affet Şiiri - Gürsel Pal

Beni affet.
Yazamadığım kelimelerin nihayetinde,
Söyleyemediğim kelimelerin içinde,
Seni yaşatamıyorum.
Kırılsın kalemim
Ve dağlansın bu dilim,
Seni anamayacaksam
Artık sussun bu kelimelerim,
Beni affet.
Bir sabah daha olmak üzere
Egenin iç taraflarında gün ışımaya durmuş
Ve sen uyurken yanlızlık beni vurmuş.
Ben sana bir şey veremiyorum
Kendime veremediklerim gibi.
Beni affet...
Geçirdiğim bunca senenin ardında
Geriye kalan gene ümitsizliklerim ve çaresizliklerim,
Geriye kalan kocaman bir eksi hayat.
Ve baş rolünde ben varım bu anlamsız oyunun.
Hiç bir şeyi beceremediğim gibi
Senide sevmeyi beceremedim.
Sana güzel bir hayat vermek istedim ama veremedim
Beni affet.
Sonu gelmiyecek sandığım kelimelerin
Son kelimelerini yazıyorum artık sana.
Bu hayat denilen oyununda sonu gelmekte
Yaşadığım bu anlarda.
Beni affetmelisin,
Bunu dıştan söylemesende,
İçinden bana söylemelisin.
Bir işe yaramayan bu hayatımın
En işe yarıyan sebebi sensin.
Biliyormusun,
Uyuyamıyorum.
Daha önceleride olmuştu uykusuz senelerim.
Bu bir ilk değil ama son olmasını ne çok isterim.
Geceleri ardı ardına sabahaa vermek zordur çünkü.
Gecelerin içinde yaşamakda zor tek başına.
Bütün her şey uyur içindeki düşman hariç,
Düşmanların bile uyurken
Ben hep yekim.
Dostlukmuş,
Arkadaşlıkmış,
Vefaymış.
Yalan be şekerim,
Hepsi yalan.
Tek tek giderken güme ümitlerin
Bir sen kalıyorsun,
Birde karanlığa bakan gözlerin.
Beni affet.
Bu gecenin sabahında,
İçinden söyle dışa vurmasanda.
Sana yük oldum biliyorum,
Ama beni affedersen
Gün gelir sana bütün borcumu öderim.