Beni Affet... Şiiri - Uğur Yılmaz

Hayallerini yıkanlar olacaktır,
En zor günlerinde,
Yalnız kalsan da bir köşede,
Yüreğin, başını dik tutacaktır…

Gücünü yitirecek düşeceksindir de,
Kim bilir, belki bu yarın olacak,
Ruhun kimsesizliğin kollarında kalacak,
Yüreğinse “neden ben? ”lerin içinde…

Ayağa kalkacaksın, güçsüzce,
Mağlubiyetin acısını görerek,
Düşmanın; “yenilmiş bu” diyecek,
Yüreğin galibiyet sevincinde…

Yüreğin başını dik tutarken “neden? ”lerin içinde,
Galip geleceksin en mağlup görünen yerde…

Bense,
“U.zaktaki Y.anıbaşın”ken,
Bir Eylül akşamı geleceğim uykuna…

“Seni oraya götüremezdim” demek isterken sana,
Hissedeceğim kurumuş gözyaşlarını ağlayışında…

Her şey bir yana,
Artık yok olsam da,
Sensiz kalamazdım buralarda…

Ve ne desek boş artık,
Bitmişliklerin arasındaki tek niyet,
Dünya üzerindeki son bir mazeret…

Ben başaramadım,
lütfen
beni affet…