Beni Affet! Şiiri - Hilal Şakar

Hazan mevsimindeyim,
İçim kimbilir kaç parça?
Kimbilir hangi bendeyim?
Koşamıyorum parçalanmış bacakla.

Sen bilirsin en derinlerimi,
Hasretimi,vuslatımı,
Yanmamı,yakılmamı sen bilirsin.
Sen görürsün yağmurun damlalarını.

Yalnız sen duyarsın cevapsız sorularımı,
Sen tanırsın bende saklı olanı.
Senden istediğimi ancak sen verirsin,
Beni affet!

Müjdene layık olamadım,
Mahşer meydanına koşar adım varıp,
En güzel cevabı sunamadım.
Mizana sabrı koyamadım.

Beni affet!
Lütfuna şükür sunamadım.
Ağlamam dünya için değil,
Ahiretimi güzel kılamadım.

Beni affet!
Ne ilk sözümü söyleyebildim ne de son.
Ne derdimi anlatabildim,
Ne derman oldum.

İmtihanım bu çetin,dağlanıyor içim.
Beni affet!
Bir avucumda canım var.
Diğerinde nimetlerin.

Beni affet en sevdiğim!
Yapmayı istediklerim karanlık bir köşede kaldı.
Gözümden akanlar onlara damlardı.
Bir yanım belki garip kaldı.

Artık öğrendim sevmenin derecesini,
Ağlamakla geçirdim günlerimin gecesini.
Çözdüm anlam bilmecesini,
Canım belki daha çok yandı.

Gönlüm hüzne yakalandı,
Kabul ettim ağladıkça bu durumu.
Çok sevdiklerimde gittikten sonra,
Kapılarımı kapattım kendi yüzüme.

Dönmek istedim özüme,
Ağlamadım gönül tozu kaçtı gözüme.
Sana layık olamadım,
Beni affet!

Ne gelir elimden,
Anlamam ki gidenlerin dilinden.
Tutup, yollamasam gönül evimden,
Ne beklerim ki zorla gelenden.

Beni affet!
Ve en güzel göründüğüm an al beni yanına.
Usulca,hesapsız,ağlayanım da olmayacakken.
Al beni yanına...

yağmurmah 2006