Benı Şiiri - Orhan Sönmez

Alevler içinde yansam kor gibi narda
Söndürecek suy varmı senin pınarda
Yetim çocuk gibi kaldım bir kenarda
Isirgan otu gibi yeter dermeyin beni

Aklar düştüyse görün saça sakala
Gönül aynı unutmaz sever pekâlâ
Zaman aklı selimde ortamsa ukala
Geri kafalı diyerek yermeyin beni

Ne bir kalem yazsın nede sözler ansın
Unutun cismimi aşklar yokum sansın
Ateşlere atında resmimde birak yansın
Duvarlarda bile yeterbe görmeyin beni

Usandı yıllarım gidin sormayın artık
Tükendi umutlarım sonunda bıraktık
Kalbimdeki eski sevdayı acıyla sardık
Ne olur silin unutunsun görmesin beni

Garip başa daha durun neler gelecek
Dostlar ahuzarım nerden nasıl bilecek
Yola çıksam sankı haramiler beni görecek
Bırakın gideyim yeter soymayın beni

Aşksız dünya kokmuş yumurta kabuğu
Elma şekerinin sapı üzümünse çubuğu
Yada saman alevi gibi bir sabun köpüğü
Viran bahçelerden bıktım sürmeyin beni

Bir suçum var ise cezamı sizler kesin
Prangayla mahpus edin isterse asın
Yolculuk vaktiyse yavaştan Orhanın
Böyle dolandırıp yetti durmayın beni

Gönlüm firar etmiş esen yel gibi
Yıllar gelip geçti bak akan sel gibi
Yüzüne bakılmaz olduk eski çul gibi
Kaldırın ayaklar altına sermeyin beni

Ömrün kışıyla güzüni şimdi yaşarım
Borandan vaz geçtimde selle coşarım
Acıyla dost oldum ecel sana koşarım
Mecnun değilim ben deli sanmayı beni