Bendim Şiiri - Zeki Kaymakcı

İzmir’e çıkmıştı yunan mağrurdu
Yorgun millet açtı, sefil mağdurdu
Bilirmisin ilk kurşunla kim vurdu
Gazeteci Hasan Tahsin elinde
Namlu, mermi, tetik, horoz, bendim ben…

Kan ağlıyor başsız kalmıştı vatan
Fatihin şehriydi kirlenen batan
Unutma Samsun’a giderken Ata’m
Bandırma isimli o boş gemide
Çarkçıbaşı, miço, tayfa, bendim ben…

Erzurum’lu dadaş vardı yanımda
Bir heyecan kaynıyordu kanımda
Nice şehitlerin ruhu canımda
Çakaralmaz Kırıkkale elimde
Nöbet tutan, mevzi kazan bendim ben…

Hasrettim anaya, oğula, kıza
Ağustos otuzdan eylül dokuza
Elveda ederken esir son yaza
Kalpte Allah, tekbir sesi dilimde
Akdeniz’e ilk ulaşan bendim ben…

Her asırda yaşamıştım ben bunu
Büyük dedem görmüş belki o günü
Hangi ulus unutur böylesi dünü
Dev ordular yüzbinlerin üstünde
Bin atlıyla akın eden bendim ben…

Belki Hasan, belki Mehmet, belki Can
Orduya katılan, cepheye koşan
Açlıkla savaşan zorluklar aşan
Yıllarca vatanın her köşesinde
Gazi olan, şehit düşen bendim ben…