Benden Kendime Şiiri - Taş İskele

Döndü.
-Unutma, dedi.

Başlangıca dönmüştü.
Sustu.

Yaşam tuvalinde bazen beyazı lekeleyerek,
bazen de siyahı renklendirerek,
illâ ki kendimizi katmak resme.

Bazen gizem özleminde karmakarışık;
bazen de gün ışığı kadar apaçık,
illâ ki bir çerçeveyle sınırlı.

Bazen bir gerçeği,
gerçeküstülük aynasında
bazen de bir hayali dipsizlik ölçüsünde
illâ ki olandan fazlasını yansıtmak.

Bazen tüm özgünlüğü ile
bazen de başkalarından etkilenerek,
illâ ki yaşam sanatçısı olmak.

Sustu.
Sorsaydı,
sorusu soranı sorgulayacaktı.
Yeni bir yanıt,
yeni bir kurgu olacaktı.
Sormadı.

Neyi unutmayacaktı?
Unutulmaması gerekeni yığının neresine koyacaktı,
bu yeni ya da eski unutulmayacağı.

Yaşam tuvalinde yaptıkları,
özlü resim yetmişti oysa.
Söz ile resmetmişlerdi çoğu şeyi.
Aşk çizmişlerdi.
Siyahı pembe ile renklendirmişlerdi.
Tuvalin sol köşesine yürek demişlerdi.
Oraya resmettiklerine,
Yâr bu demişlerdi.

Tuvalin tüm geri kalanını işaret ederek;
yâr bu ise,

-Bu boşluk neden? diye sormuşlardı.
Sorusu ilk bu şekilde kendi sorgusu olmuştu.

Yanıt kurguydu.
Ardışık her sorusuna,
yepyeni kurguların yanıt olduğunu anlamışlardı.
En büyük kurgu ise insanın bir yaşam sanatçısı olmasıydı.

Bir yaşam tuvalini hayali doldurmuşlardı.
Olasılıkları ölçüp biçmişlerdi.
Her defasında yürek denen sanatçı
dalmıştı yaşam denen tuvale…

ne beyazın lekelenişini,
ne de siyahın renklenişi düşünmeksizin.

…

Önemliydi tekillik.
Sözde çok olan her şey özde tekti.
Her sanatçı kendini katıyordu resme.
Kendi resmini yapıyordu.
Sadece kendini…

*

Konu tam buraya geldiğinde soruları sonlanmıştı.
Sadece dinlemişti.
Şimdi ise çıkıp gitme zamanıydı tuvaline.
Tek başına.
Sanki sözde tek olan her insan özde çoktu.
Dillendirmedi.

Belki tekil kalma adına,
sustu.

-Unutma teksin, birsin sen dedi.

Döndü.
Tuvaline baktı.
Önce yâr dedikleri yüreğini işaret etti.
Sonra hayallerini, daha sonra gerçeklerini
,…,
Üç noktanın sonsuzluğunda
en sonunda neyi işaret ettiğinin farkına varmaksızın;

Uç noktanın bir sorunun sorguya…
ve
yanıtıyla kurguya dönüşmesini beklemeksizin,

yürek denen sanatçısı dalarken yaşama…

sordu;
-Ben tek isem,
bu çokluk niye?
...

Ben’den kendi’me bir yol var,
Yolun sonuna gelmeden,
Kendime gelir miyim ola?