Seni üzdüler değil mi çocuk
Yürüdüğün kaldırımların bile içi buruk
Beş parçaya bölünmüş yüreğinden
Kan damlıyor
usul usul
oluk oluk
Sen ne yaptın çocuk
Bunu bir beşinci mevsim mi sandın
Kışlardan, sonbaharlardan
Kaçacağını mı sandın ?
Sitem etmek hakkın mı sandın
Gördüğün bu yalana sen kendin kandın
Suçu onlarda arama
Sen bir gülüşe kanacak kadar saftın
Bir çıkış yolu bir liman aradın
Ama bulamayacağına önce sen inandın
Yürüdüğün şu yollar, vurup yuvarladığın taşlar bile anladı
Sen.
Çok saftın.
Neyi bekliyorsun çocuk
Bir yardım eli mi
Yoksa
Seni yine bilmediğin kıyılara vuracak
Kalbini yosun bağlatacak
Birini mi ?
Duyduğun sözlere, gördüğün renklere
İnanma artık çocuk
Attığın her adımla, aldığın her darbeyle
Beni yorduğun yeter
Ben suskun ve sessiz köşemde uyuyordum
Sen beni niye uyandırdın çocuk
Yıllarımla gömdüğüm şu hasreti
Nasıl uyandırdın çocuk
Her kelimenle oyduğun şu yüreğim
Daha kaç sayfaya dayanır çocuk
Seni kırmayı en son isteyecek kişi bendim
Ama artık ben de yoruldum çocuk
Bu sana son sitemim, son haykırışım
Mührümün son gözyaşları
Ve benim son direnişlerim
Beni artık rahat bırak çocuk.
Dünyanın dışına attığın adımları görmüyor musun
İntiharlarınla oyduğun şu yüreğimi duymuyor musun
Ellerine cebine koy, başını eğ, gözyaşlarını sakla
Ve beni bir başıma bırak çocuk.
Kayıt Tarihi : 6.12.2022 19:35:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!