Parmak uçlarımın belki de son dokunuşları bu hayata, yaşama dair gerçeklere…
Tek kişilik bir yalnızlık bu, tüm kalabalıklığıma ve Sarı Kız’a rağmen…
Uzaklar diz boyu yalnızlık ve hasret, kahredici bir sessizlik bu yelkeni şişmiş teknenin rotasında...
Nerede duracağım ve nereye bakacağım umurumda değil.
Denizin son dalga kıyılığından sonra gökyüzüne el uzatmış yeşillikleriyle ağaçlar boyun eğiyor rüzgâra…
Sallanmaları, yalnızlığındaki arda kalan salınımları…
Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Devamını Oku
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
