Parmaklarımı oynatabiliyorum…
Gözlerimde, beynimin coşkusuyla gelen, bayramyeri, oyuncak bahçesi gibi, sanki bez den yapılmış topla oynar gibi, salıncakta sallanırken, yukarıdan aşağıya düşüp, tekrar yukarı çıkıyormuşçasına bir şaşkınlık coşkusunda yüreğim…
Sanki yerinden fırlayacak. Hani kutuların içine saklarlar ya, altında yay olan palyaçonun el çırpması gibi, bir sevinçle, yerinden kopacakmış gibi…
Yüreğim koşmak istiyor…
Evet parmaklarımı oynatabiliyorum…
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
