Bendeki Sen ve Ben Şiiri - Emel Cengiz

Bir kendimi altedemiyorum
İnan! Bir kendimle başedemiyorum..
Umarsızca direniyor bana, ben
Gündönümlerinin ardında kalan umutlarca
Iramak istemiyorum sendeliğimden

Sessizce çağlıyor kanayan yüreğimdeki nehirler
Sensizliğe ağlıyor candamarımda seviler..
Fırtınalar özlemlerimle raks ederken
Ansızın yıldızlarca çoğalıyor bendeki ben
Hiç duymadığım hasret şarkılarını
Çaresizliğin semtinde canhıraş bir sesle söylüyor
Yüreğimdeki SEN..

Ses verdiğim her sokakta, her kaldırım taşında
Yorgunluğum..
Dizlerimdeki dermanı yokediyor
Yiten umutlarca..
Sen mi bende, ben mi sende böylesine açmazdayız
Bilinmezliğin ortasında.. aymazlıklarla
Çözümsüzlüğün çarpıştığı yürek arenasındayız..

Gün ağarıp, güneş doğarken ısıtmıyor artık içimi
Yedi tepeli İstanbul’a bile sığamıyorum..
Kendime sığamadığımca
Deli mavilerin çırpınışında yakarışlarım
Bendeki sen ve ben’i aşamıyorum..
Sen görüp, sen yaşıyorum.. ben boğuluyorum..
Gece örterken siyah pelerinini sessizce üzerine
Anlıyorum ki..
Yıldızlarca uzaklığını taşıyamıyorum..

Artık serseri mayın olmak istemiyorum
Sürgününde yaşarken
Kabullenişler kendi rızamla değil
Dingin limanlara demir atmak..
Dalgalanıp durulmak zamanlarımda
İsyankar olmak da hiç değil
Ayaklarım sürüklese de olmazlara
Çaresizliğimin son kertesi de olsan
Açmazlarımın, aymazlarımın son peronunda
Seni, sensiz yaşarım..
Duygusal coşkunluğumda..

Hakkım yok mu özlemlerle sarsılmaya
Hiç mi haketmedim mutluluk denizlerini
Payıma hep yaşanmamışlıklar mı düştü..
Yürek vurgunlarım devam mı edecek sonsuzluğa..
Kör kuyularda mı arayacağım ölümsüz sevgini..
Yapayalnızlığımda mı hesap soracak yıllar..
Haketmediğim aykırı zamanlar mı olacak yarınlarım
Çok yoruldum.. Çok..
Ne olur anla beni...zamansız isyanlardayım.