Korkuyorum..
Bu gece yine aynı his içimde.
Uyku düşmüyor gözlerime.
Aynı acı anne, hani sen dersin ya şurama yumruk oturmuş gibi nefes alamıyorum.
Bende öyle hissediyorum.
Küçüktüm anlamıyordum.
İnsanlar neden bağırıyor, neden saçlarını yoluyor diyordum.
Senin ağlamaktan fenalaştıgını dizlerinin tutmadığını hatırlıyorum.
O küçüçük ellerimle gözyaşlarını silerken ki an hala hatırımda.
Beni bağrına basıp sevdiğini kaybetmenin acısı kavuruyor demiştin.
İnsanların feryatları hala kulaklarımda.
Pencere önünde oturup mezarlıktaki insanları izlediğim o anı çok iyi hatırlıyorum.
Belki acısını bilmiyordum ama herşey hatırımda.
Sanırım büyüdüm anne yüreğimin yandığını hissediyorum.
Sevdiğinin cansız bedenine sarılıp kalk ne olur demek ne acıymış.
Bir mezar taşına derdini anlatmak ne zormuş be anne.
Keşke büyümeme izin vermeseydin.
Bu acıları yaşamasaydım.
Artık kalbim dayanmıyor anne dayanmıyor.
Sevdiklerimi bir bir kaybetmek beni bin kez öldürüyor.
Ahh annem ahh
Göz pınarların niye kurudu, bu saçlarına aklar neden düştü şimdi anladım.
Bilseydim böyle yanacağımı büyümek istermiydim.
Senin yaşına gelmeden tükendim anne.
Sen nasıl dayandın bu acılara.
Kalbin bu kadar yükle nasıl yaşadı.
Bunların cevabını artık bende biliyorum.
Anne ne yazık ki çok iyi biliyorum.
Kayıt Tarihi : 15.4.2025 13:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!