ne unutur,
ne kapatıp gözlerimi hatırlamak için zorlarım kendimi
bilirler turuncu yollarda ümitsizce yürüdüğüm;
sefil urbam ve hiçliğimi yandaş edip yanıma
öyle rezil ve gözünde rüsva nice ahval halinden
böyle perişan çekilirim kendime....
bende bilirdim fiyongu takıp ütülü gömlek üstüne
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta