Bende ki sen Şiiri - Hasan Odabaşı

bir bilsen bendeki seni
sen dört mevsim yedi iklim
yüreğimi istila eden çıkmazımsın

çaresiz sonunu bilmeden girdiğim yol
ben sende kaybolmuş sessiz çığlık...

kuşatılmış içimdeki ben sende mahkum
yangınım harlanırken içimde sen öylesine çocuksu masum

uçurum kenarında boyun bükmüş bir tutam papatya
içimdeki yüreğimde bendeki sen...

ah içimdeki sen...
bir nefes değildin ki alsamda versem

heves değilsin ki bir an geçip gitsen
senle başlıyor her şey bitmiyor bir şey hiç bir şey...

o bendeki senin sonu hiç gelmiyor
dünyamsın güneşimin tek sana doğduğu

ebruli akşamlarda hercai hülyamsın
günahsız gecelerimde masum ve mavi bir düş

sevda yokuşunda zamansız bir gülüş
ah bendeki sen...

mavi derinliklerde istiridye bağrında saklı inci
kıyılarımda deli dalga zirvelerimde duman şakaklarıma düşen ak

yorgun düşüncelerimin son takıntısı sen...

beceriksiz avuçlarımdaki son dal parçası
beni sana boyamışım bir baştan bir başa sen olmuşum

anladım ki sen bende hüküm süren
biricik baharsın ben dalında tomurcuk ...

koca bir ömürde verilmiş tek sürgün
son baharıma taşıdığım dalımda biricik beyaz gülümsün...

tuvalime düşecek renkli son darbe
dilimden düşecek en son mısrada manalanacak son şiirim

diğer yarım sen...

titreyen mum alevinde doğmak
sen olmak aklar düşerken saçıma yeşeren bahar

ıssız dudaklarımın kıyısından sıcak son öpüş
gözlerinden yüzüme yayılan son tebessüm yine sen...

Hasan ODABAŞI