Bende Kanatıyor Kendini Şiiri - Lütfi Yı ...

BENDE KANATIYOR KENDİNİ

Aklın sığmadığı serde
Bir ismin var artık
Kanatsız uçan isimsiz bir şehir
Vuruldu inceden bir tel, koptu
Bir şişe durup dururken kırıldı
Bu öykü hayalsiz büyüyecek artık

Bilmem şimdi daha kaç kez
Koklayacağım karanlığa sinmiş odanı
Rüzgâr esriği saçlarını
Tütünsüz sigaralar söndüreceğim ellerimde
Öldürüp dirilteceğim
Lambalar altında sönük
Ve daha kaç kâğıda kekeme sözcükler çizdirip
Savuracağım

İfade edemedim işte
İşkencesiz bağırtan düşleri
Hele şu ehlileşmemiş bakışları
Boynuma kılıç sallayan vahşi öpüşleri
İnsanlara tapınmanın günahlarından bahsediyorum
Yine de her defasında
Suretine sürgün olduğum yerden
Şarkılar patlatır kulaklarım

Görenler bilir
Kusursuz bir aşk cinayetiydi
Ne ben ne sendin gömülen
Kendimiz değildik
Aslında hiç kimse değildik artık
Hele sen benim hiç değildin
Gözlerin başkalarının emanetiydi bende

Ama dini aşk yazılmıştı kimliğime
Bütün akıl hastası hisleri
Bir veba gibi sirayet etmeliydin
Bütün yanık türküleri adına bağışlamalıydın
Yoksa nasıl yaşardım olmayan ülkem gibi
Çobanaldatan ışıltıların gölgesinde
Yarınıma bu kadar küfür
Bu kadar haykırabilir miydim?
Kahrolsun halkların sevgisizliği

Ah benim bakışlım
Mekânsız ezgin çığlığım
Hiç kimse gölgesinin bedeni olamadı
Taşa vuruyor bu defa kendini makas
Bak köreldi dilimizin tanrısı da
Kuşlar kanat çarpmaya yorgun, aciz
Yokluğuna alışır, uçar
Ve bütün renkler düelloda
Kızıla hasret kalmışçasına tuvaller
Bende kanatıyor kendini durmadan

Ama sende kaldım sevgili
Yine yenildim sana
Ben yüreğimi
Bütün askerlerim kendini vurdu
Bu ordu toparlanmaz bir daha