Bende Kalan Şiiri - Tahir Öztürk

Önce gözlerin çekildi sahilden
Sonra dalgalar.
Ne maviliği kaldı denizin
Ne de martılar.
Meğer ne çok kederden
Bahsedermiş şarkılar.

Bir teninin kokusunu çıkaramadım
Boş odalardan
Bir de silemedim gözlerinin buğusunu
Pencere camlarından.
Bilmiyorum en çok ellerim mi
Özlüyor seni
Yoksa gözlerim mi?
Gözlerim camlarda kalan gözlerinin buğusunda
Ellerim boş duvarlarda kalan dokunuşunda
Bitik bir halde bekliyorum bir umutla...

Hangi telefon numarasının ardında sesin
Hangi şehrin sokaklarında izin
Hangi vaatlerle kelepçelendi bileklerin
Ben sensizliğin prangasında
Kan,ter uykularım gece yarısında
Yüreğim sensizliğin ağrısında
Ansızın,habersiz,kaçarcasına
Yüreğimden firarın
Kabulüm gitmen ama
Sensizliği niye bana bıraktın?

Bilmem ki hatam neydi?
Nerde yanlış yaptım?
Yere düşürmedim adını
Kimseye anmadım.
Anamın duası,babamın nasihati gibi
Yüreğimde taşıdım.
Ne ayak altında ezdirdim adını
Ne de dilden dile gezdirdim.
Ben sadece,seni değerinden çok sevdim.
Sana biçilecek değeri de sadece ben bilirim.

t.öztürk