Yansımalar 202 - Bende Cevap Yok

"Çocuktum, ufacıktım. Top oynadım acıktım. Dalda buldum bir erik, onu kaptı bir geyik." diye başlar tekerleme dağa, ineğe kadar giderdi.

Hatırlayanlar olacaktır.

"Şimdi nereden geldi bu tekerleme aklına?" diyenler için söyle ifade edeyim.

Hani biz yaşı kemâle ermiş olanlar zaman zaman çocukluğumuzu özler o günleri özlemle yâd ederiz ya.

Hani komşunun bahçesindeki ağaçlara kafadarlarımızla nasıl gizlice tırmanıp alelacele koynumuza doldurduğumuz meyveleri daha sonra kuytu bir köşeye çekilip yalayıp yuttuğumuzu ballandıra ballandıra anlatırız ya.

Hani top oynayıp acıktığımızda komşularımızdan her hangi bir evin kapısını çalıp acıktığımızı söyleyip yağlı ekmek, salçalı ekmek istediğimizi ve asla geri çevrilmediğimizi şimdiki yeni yetmelere gülerek ama bir yandan da gözlerimiz dolarak anlatırız ya.

Bunlara benzer sayfalar dolusu daha pek çok örnek sıralamak mümkün. Yaz yaz bitmez.

Düşünüyorum da çocukluk hatırlarımızda ne güzel yaşanmışlıklarımız var bizim.
Peki ama ya şimdiki çocuklar?

Çevremize ve hatta kendi evimizin içindeki çocuklara bakıp bu soruya nasıl bir cevap verebiliriz acaba?

Bende cevap yok.

Ya da şöyle bir cevap mı vermeliyiz? "Şimdikiler çocukluklarını hatırlayacaklar elbette ama çoğunun özledikleri, özlemle hatırladıkları anıları pek olmayacak.

****

Özlemek Böyle Bir Şey Mi

Her dönemin koşulları hayata kendi karakterini yansıtır.

Yaşı ilerlemiş olanların kendi geçmişlerini özlemle yad ederken güzellemeler yapmasını anlayışla karşılamak lazım.

Çünkü böyle davranmaktan başka yapılabilecek bir şey yok.

Alışmaya çalışmak için geçmişe güzellemeler yaparak avunmak gerekir./r.akıl 12.05.23