Bende Şiiri - Hasan Turgut

Gah mihneti süzdüm, gah sabrı içtim,
Serçe kanadından sükûtla geçtim.
Bir garip dervişim, aşk ile biçtim,
Nefsin harmanımda kül oldum ben de.

Zemheri yüzlüler bağrımda gezer,
Zamansız hançerin yarası ezer.
Meyanlı sözlerde hakikat sezer
Bu aşkın "od"unda gül oldum ben de.

Ahir nefesimde kevser dileğim,
Hakk’a emanet can, ferim,bileğim
Sır ehili bilir garip yüreğim,
Edebin tahtında pul oldum ben de.

Hakkın lugatında yandım, eridim,
Sırrımı rüzgara yellere verdim
Yezid’in sofrası haramdır dedim,
Dara dücar iken yol oldum ben de.

Eren sofrasında sırra erenim,
Hakk’ın aynasında hakkı görenim
İman gölgesinde canım verenim
Canın meydanında lal oldum ben de.

Gönlümde gül açar, diken de batar,
Her dem bir sınavdır, "Kün" bende yatar
Hakkın aşkı düşer hep katar katar.
Bazen Elif bazen dal oldum ben de.

Hakk’ın kelâmında özümü bildim,
Dertlerim içinde çözümü bildim.
Sağımı solumu düzümü bildim
Alimin sırtında çul oldum bende

Kime sorsam hâlim, nazarlara eş.
Dostun vuslatında her gün beştir beş.
Özüm Hak kapısı, nefsim.ise leş.
Kıyamda secdede,kul oldum ben de.

Mihnetin harmanı küle çevirir
Zalimin tahtını rüzgar devirir
Kavi kısmet oldu böyle evirir
Sükunet ehline dil oldum ben de