Bencillik
İnsan, her şeyi “Ben” ile algılar! Algılanmayan, algılamayan için “Yok” hükmündedir! “Ben” tanımı şöylede yapılabilir; varlığının farkındalığına dair algılama! Ne kadar algılanırsa, “Ben” o kadardır! Bu nedenle “Ben”, zirveyi bireysel olarak ifade eder! Bu ben tanımına dikkat edelim! Herkesin “Ben” i kendi algısı kadar! Algılanmayan “Yok” hükmünde! Birinin algılamadığını diğeri algılayabilir! Tüm insanların birbirine karşı durumları da böyle!
Bir şey, birine algıladığı için “Var”; bir başkası algılamadığında “Yok”! Bu “Var-yok” konusu, algılamaya dair söz konusu yani bireysel bir izafiyet kaçınılmaz! Bir şey, algılayan birisi için “Var”, algılamayana “Yok”; algılayan, o şeyin varlığını ispatlamaya çalışır! Algılamayan için algılanamayanın ispatı gerekmez! Yani “Yok” un ispatını istemek gibidir! Algılamayana, “Yok diyorsun, ispatla” denmez! Ama algılayana “Var diyorsun, ispatla! ” denir!
İnsan, algı noktasında “Bencil” olmak zorunda kalır! Başka çaresi yok, “Ben” ile algılıyor çünkü her şeyi! Bir şeyi, kendi algılıyor ise zaten bu onun “Bilinci” olacak! Bir başkası, bir şey algılamış olsa; o da, başkasının bilinci olacak! Algılama noktasının zirvesi ne ise kişinin “Ben” sınırı da o! Algılamadığından sual bile edilmez!
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
