..Niye vaz geçiyorum, neden tembelleşmeye başladım yazma konusunda henüz anlamış değilim. Yazmak için her koşulda fırsat yaratan ben, şimdiler de yazmamak için bahaneler uyduruyorum; yoruldum. Kendimi mahkûm gibi hissediyorum, belki duvarlar yok, belki görüş günlerinde demir parmaklıklar, cam ve telefon yok ama şimdi de bir şey yok. Mahpusluk sırasında bir beklentisi var insanların ,haftaya kim gelecek görüşüme diyev heyecanla beklemekteler.. Benim öyle bir beklentimde yok. Yok, yani, bunun nedenini araştırmadım, araştırmakta istemiyorum çünkü biliyorum, ağarım, ağırlaştı her şey sırtımda, ben bile bana ağar gelmeye başladım. Gülme ya, gerçekleri söylüyorum neden inanmıyorsun ki. Çok ciddiyim, çok yorgunum çok mahkûmum çok umutsuzum, ya da ben bir nevi depresyondayım o da olabilir.
Aynı köyün farklı mahallelerinde doğmuş, iki kız çocuğu olarak büyüdük. Daha sonra genç kızlığa adım attığımızdan beri beraberdik ve iyi iki yakın arkadaş olduk. Sonra bazı nedenlerden dolayı ayrıldık, ayrıldık ama bu ayrılıktan benim herhangi bir sorumluluğum ve de hatam yoktu, bu durum sadece gönül işiydi ve kendisine bir türlü müdahale edemeyişi ve de cesaretsizlikten kaynaklıydı. Verdiği sözlerin arkasında duramayıp köyden kaçışı, tamamen kendisinin hatasıydı eğer bu bir hataysa tatbiki de…
Ben, evlendim başka bir şehre gelin gittim. Arkadaşım benden önce gelmişti benim gelin olarak geldiğim bu şehre ve benden kısa bir süre sonra o da bu şehirde kendi memleketlimiz olan birisiyle evlendi, sırf zengin bir ailenin oğlu olduğu için. O günden sonra tam yirmi yıl görüşemedik aynı şehirde olmamız rağmen. Ben ondan bir adım bekledim, o ise kendi sorunlarına karılmış bir şekilde mutsuz sinirli, saldırgan bir şekilde yaşıyormuş, öyle söylediler bana, ona ulaşmak istediğimi ama neden ulaşamadığımı sorduğumda. En sonunda arkadaşıma ulaştım, onun telefonunu buldum ve de aradım, defalarca aradım,
Tamamını Oku
