Bencileyin Şiiri - Şerif Fatih Akkağıt

Kim gönderdi beni böyle kendimden yakına?
Rüzgârlarla tırmanıp bir dağ başına
turuncuya boyadım gökyüzünün öteki toprağını.
Avuçlayıp çıplak yağmurların sesini
eskimiş çöllerin yangınını söndürdüm.

Güneşin gölgesi dişlerinde yüzümün
çingeneler gibi bazen
bazen zaman kadar mahkûm.
Yüzümde unuttuğu gözleri bir kadının ve
tarihi bütün yenilgilerin.

İçimde bir penguen zaman gibidir
yürüyüp geçer anılardan sessizce.
Yorgunum
çünkü her heveste
kendimle besledim kederi.

Ne çok kadın yaratmışsın Tanrım
ve ne çok insan olmayan…