Bence Seviş Şiiri - Urungu Şad

Bir ihtiras kurbanının yazdıkları bunlar…
Mâlum sözcüğün anlamını şuan kestirmiyorum; ama ne fark eder?
Elde kalem ki yoldaş her daim;
Gözleri gözlerin,
Sözleri sözlerim…
Bana ortak her şeye!
Kendimden sakındıklarıma bile…
Çünkü o korkusuz, cesur…
Ben onun gibi olsam neler neler olur? ...
Ne olacak ki…
Devam edeceğim inandığım yalanlarıma…
Ve es geçtiğim yarınlarıma…
Bugünüm zaten belli;
Hep yanımda sen ince belli, dudakların beni götürmeli ve geri getirmemeli…
Gözlerin doğadan bir parça!
Ama doğa sahip değil bunlara…
Bu yüzden eksik bir yanı…
Benim gibi!
Seven değil, ölenim…
Belki o da değil, kendim dahi bilemediğim…
Hem neden öleyim?
Doğmanın şartı mı iki kere yok olmak?
Tek bildiğim şartı aşık olmak, hem de sana…
Yaradandan sonra taptığıma!
Yalan değil ki bu sözler, sor sağına, soluna, şahit buna melekler!
Bilir misin beni neler bekler sensiz?
Yaşadıklarım şuan görünüyor sessiz; ama daha kötülerinin çığlıkları başladı uzaktan tıngırdatmaya…
Cânıma can katmaya olsa keşke, ama belli gelişleri, geliyorlar olmayandan almaya…
Hoş, biliyorlar kalanı yani aşkımı alamayacaklarını…
Ama nafile, onların doğaları bu…
Benimki ise yastığınla haşır neşir olman ile senden güzel olmayan düşlere dalman arasındaki mesafede bir duraklık meşgul etmem aklını…
Ya da uyandığında bir vakti gecenin, içmen gibi bir yudum su, gözlerin pencereden dışarıda…
Bu rengi özel, varlığı kıymetli olan yudumluk, kana kanalık, sadece canlılar için gerekli, aşıklar için değil!
Ki laf olsun değil, aşk olsun cânım, hani belki akar birkaç damla göz yaşın…
Orada olacağım!
Dün oradaydım, bugün de, yarın da olacağım!
Ya düşünce yaşlarla batacağım kendime ya da gözümle güleceğim, Gülümseyenimle…
Ama ne biten yaz güneşi tarif buna ne de gelmeyi düşünen kış güneşi kâfi…
Benimkisi “Sen Güneşi”
Tanrı, günahkarları yakmak için kullanacak bu ateşi…