Bence İstanbul Şiiri - İbrahim Başar

Ah, canım İstanbul,...
nerde kaldı o güzel günlerin.
Sana göz açtığım yoksul semtin sokaklarında
fakirliği unutturduğun zenginliklerinle
bir başkaydı çocukluğumuz.
Topumuz eski yün kazaklardan
sarma, sarılmış olsa da, mutluyduk sende.
Paslı tellerden çemberimiz, kırık misketlerimiz;
dar sokaklarda geçirdiğimiz neşeli günlerimiz...
Nerde kaldı gençliğin, gençliğimiz...

Bazen gözümün önüne gelirler;
seyyar satıcıların olmazsa olmazı,
o mis gibi kokan simitleri, lokma tatlıları,
yanına yaklaşamadığımız elma şekerleri.
Hepsi artık seni, bizi terk etmiş; gitmiş…

Aradan bunca yıl geçmesine rağmen,
hala o eskiciii diye bağıran hurdacı,
nayloncunun avaz avaz çığırtkanlığı,
tüpçünün unutulmaz melodisi.
Kulaklarımda inliyorlar; sanki bir ezgi.
Omuzlarda taşınan bir çift bakraç yoğurdu,
çeşmeden taşıdığımız buz gibi suyu....
Hey gidi günler, hey...

Aradan bir ömür geçti ve asla unutmadım.
Seni çok aradım, canım İstanbul.
Nerelere gittin, kime yar oldun
...bilmiyorum.
Kabak çekirdeği çitlemesinde
hangi açık sinemalarda oynatılıyorsun,
...nerede sahne alıyorsun? ...
Kiminle ağlıyor, kiminle gülüyorsun?

Evet, bir başkaydı o fakirliğimizdeki zenginliğin.
Arkadaşlarımız, komşularımız...çok başkaydı.

Apartmanlar henüz üç, beş katı geçmezdi.
Mozaik kaplamalı, rengarenk; çoğu açık mavi.
Biz en alt katın sakinleriydik, yarım pencere.
Bir oda, bir salon; banyomuz plastik leğendi.
Fakat mutluyduk, birdik; hep beraberdik;
anne, baba, kardeşler; bir aradaydık.
Seni böyle sevmiştim, bağrıma basmıştım...

Canım İstanbul,
bitti değil mi, o güzel günlerin? ...
Olsun; sen benim beşiğimdin, hanemdin.
Ve şimdi yad ellerdesin.
Yolun açık olsun....
Sen benden, ben de senden geçtim,...
gözüm yok artık...
Elveda memleketim; ...elveda sana

Çocukluğumda tatmalıydım
balık-ekmeği,...tekneden...
...Belki de hiç ayrılmazdık...