Ben Zor Olanı Çok Seviyorum

Karanlıklardayım yine.
Gökyüzünde 3, 5 tane yıldız,
Hafif bir rüzgâr,
Alabildiğine karanlık ve buruk bir sessizlik.
Penceremden sızan sokak lambasının sigaramın dumanındaki yansımasını izliyorum.
Ben bu gece müzik bile dinlemek istemiyorum.
İçimdeki burukluğumun adını sen koydum.
Gecenin ayazı içime çöktü, kırık hayallerim hiç sorma firarda.
Denizin ortasında kırık bir sandalda kendimi yapa yalnız batmaya mahkum hissediyorum.
Bu kadar umutsuz olmayı kendime yediremiyorum.
Ben hak etmiyorum.
Bu halimin adını da kalabalığın içinde yalnızlık koyuyorum.
İnsanoğlu neyi hak ediyor?
Mutluluğumu yoksa mutsuzluğumu?
Aslında ikisi de şart
Yoksa hangisiniz değerini anlaya biliriz ki.
Bu günlere biraz mutsuzum galiba.
Susuyorum, kaçıyorum ve sayfalarda mekân tutuyorum.
İmkânsızlara koşuyor hep zor olanı seçiyorum.
Yürümeye çalışıyorum bu uçsuz bucaksız yolda.
İçimde sınırsız bir korku, yüzümde ise cesaret tablosu.
Benim hayatımın ressamı kim olacak merak ediyorum.
Hayat tablomda hep mutluluk olsun istiyorum.
Belki uçurumun ucunda mucize galiba,
Ben zor olanı daha çok seviyorum…