Ben yoruldum Şiiri - Mustafa Özdemir 4

Acının kıblesinde seccadem eridi
Sabır tavafında ayaklarım kurudu
Bilmiyorsun neyle nasıl yaşadım
Bilme gayri boşver ben yoruldum

Bozuldu gönüllerde öykümün şanı
Belki ambarında son buğday son darı
Hayat diye yaşatılan şu garip zanı
Sezmeye değmezmiş ben yoruldum

Acımı sarıp sarıp başa
Kaynadıkça pişmeyen ekmeğe aşa
Bir yağmur ki düşün yerden arşa
Dinmeye değmezmiş ben yoruldum

Yaş kırka doğru tırmananda
Kırklar benden kırk asır uzakta
Belki birgün kırkım çıktığı anda
Sevmeye değmezmiş ben yoruldum

Yormaya korktuğum her rüyamda
Bir sigara yaktık seninle yalnız başıma
Tutunmayan çalışan son tüy kaşıma
Güzelliğe değmezmiş ben yoruldum

Hasreti en ezalı ağaçtan yontmuşum
Tane edeceğim diye nasır tutmuşum
Gönül ilmeginden sicim dokumuşum
Dizmeye değmezmiş ben yoruldum
Kâh ben dünyadan hızlıydım kah o yavaş
Girdim en dibine de gördüm öyle loş öylede boş
Topladım ömrümde bazı irin bazı leş
Süzmeye değmezmiş ben yoruldum

İnsan bu ne anlar ki ne demeli
Ettiğini beterinden bul demeli
Geçip ahirette alnının çatına
Vurmaya değmezmiş ben yoruldum