Ben Yorgunum Şiiri - Kemal Doğanay

Alnımdaki kara kaşlar
Gelen giden bizi taşlar
Sesim duysa arkadaşlar,
Gönül yorgun ben yorgunum.

Elimdeki kara kalem
Başımdaki bitmez çilem
Duysun artık cümle âlem,
Gönül yorgun ben yorgunum.

Saçımdaki siyah telim
Yâre güller veren elim
Dua eden tatlı dilim,
Gönül yorgun ben yorgunum.

Yüce dağda yanan ateş
Sebebini bilmem kardeş
Bahtımıza doğsa güneş,
Gönül yorgun ben yorgunum.

Menziline giden yollar
Seni saran nazik kollar
Derde çare bulsa kullar,
Gönül yorgun ben yorgunum.

DOĞANAY'ım yandım durdum
Her gelene seni sordum
Bir atışla keklik vurdum,
Gönül yorgun ben yorgunum.