Ben yokum... Şiiri - Bekir Uğurlu

Güle güle
Hadi sende git
O modern aşk lüksünü
Klasik sevda yükümün askısına asarak
Reklam sevmelerine dön
Beni karanlığıma bırakarak.

Hangimiz haklıydık beyin muhasebemde
Henüz çözemedim.
Belki sence sen,
Belki de bence ben.
Hiiiç farketmez;
nedense hep kazandım der
Giden.

Ben tarla oldum olalı
nice emekçi eller
üzerimde gül yetiştirdiler.
Ve başkalarına sunmak için niceleri
Koparıp götürdüler kökleri kalan
Bendeki o gülleri.

Sen farklısın sanmıştım,
Gözlerinden içime akan sıcaklıkla
Canıma kan katmıştım.
Meğer ne sen Havva'ymışsın
Ne de ben Adem.
Alternatifler çoğaldıkça
Gönül kayıyıormuş demek.
Ama işte bu değil
Asla bu değil benim anladığım sevmek..

ıı
Sana söylemiştim
Ben yılanının dillere düştüğü memleketin
Yedi tepesini aşınca
Şeytan yolunun bitimindeki
Rağbet obasının çocuğuyum.

Biz arpa ekmeğiyle büyüdük.
Arpayı dövüp
Dil bilmezliğimizin yaralarına sürdük.
Bizim oraların havasında;
Ne emek çalınan pis fabrika dumanları,
ne ekran sarışınları,
Ne de namusa göz koyan,
Adam kılığında dolaşanları kirletmemiştir.
Görmedik,
duymadık
Dolayısıyla bizi de etkilememiştir.

Anamdan bilirim babamı kıskandığımı,
Öyle bir sevgi doluyduki gözleri
Dağ gibi babam mayışıverirdi hemen,
Evlatlarından çekinirdi utangaç gözler,
Çaresiz karanlığı beklerdi
Birleşmek için bedenler.

Böyle bir mayadan geldim
Ömür yolun yarısını geçmiş
Ve ben seni bu mayayla sevdim.
ve ben sevince zaman durur
göz,
gönül
birtek sevdiğini görür
birtek onu korur.
candan ötesi yok;
Canım dedimmi canım
Sonrası hanım..
olmadı....
olmasın ne yapalımm.

Şimdi bana;
'Ben senin beni sevmeni sevdim'
Birine bağlı kalamam,
Gönlüm ayran,
Kim bakarsa hayran hayran
Ben onunla giderim mi diyorsun?

Hadi sana güle güle
Yolun açık olsun.
Ben bu sevmelerde yokum
böyle olacaksa
YAŞASIN YOKLUĞUM.