Sokaktan duyulan bir akordeon eşliğinde yazıyorum bu kez bendekileri sana..Yarım bıraktığımız onca yılın ardından gelen bir “ses” olarak okunur diyemem ama yarım bırakılanların hikayesinde kaybolan yıllar dersek adına; “okunabilir” harflerimiz, kelimelerimiz, hatta cümlelerimiz olur..
“Sen”li bir varoluşta yine “sen”i yazmak, bana hep güzel geliyor ama senden bir “ben”i duymaya hasret kaldığımı anlıyorum kaybolan yıllarımızda.. Ki hep parantezlerinle ayırmıştın ikimizi; ben ise tırnak işaretleriyle ayırırdım değer verdiklerimi.. Bir ünlem kargaşası olmazdı sende, direk sorgusal ifadelerinle yaklaşırdın sen; ünlem dağarcığında sorunun işaretleriyle savaşan ben olurdum hep!
Bugün gördük ki an gelip noktayı koyan sen oldun; o noktanın altına bir virgül ekleyip devam eden yine ben oldum.. (yalnızlığımda)
“ben yine yazmaya devam ederim..”
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta