Ben Yaşarken Ruhum Ölmüş

Ben yaşarken ruhum ölmüş, hissetmiyorum derinlikleri,
Gözlerimdeki ışık solmuş, sevgiye açık değil perçemleri.
Kalbim bir buz parçası gibi, hissiz ve donuk hisliyor,
Ruhumun yangınlarında yanarken, içimde karanlık büyüyor.

Gökyüzü maviliklerini gösterse de, hissetmiyorum coşkuyu,
Güneşin ışığı yüzüme değse de, hissetmiyorum sıcaklığı.
Gözlerimde bir hüzün, yüreğimde bir sessizlik hüküm sürüyor,
Ben yaşarken ruhum ölmüş, içimde bir yalnızlık büyüyor.

Dünya etrafımda dönse de, ben içimde sönük bir nefesim,
Hayat akıp geçse de, ben hissizce izleyen bir seyirciyim.
Sevgiler solmuş, umutlar tükenmiş, umarsızca yaşıyorum,
Ben yaşarken ruhum ölmüş, içimde bir boşluk hisliyorum.

Belki bir gün, ruhum uyanır, yeniden hislerle dolarsa,
Yüzümde tebessümler açar, sevgiyle yüreğim coşarsa.
O zaman anlarım ki, hayat aslında yaşamaya değerdir,
Ben yaşarken ruhum ölmüş olsa da, umut hiç kaybolmaz, her daim diri kalır.