Ben Yaşarken Öldüm Adam

Aşk dedim,
Başıma aldım,
Adam sandım, nikâhına girdim,
Kadının oldum…
Ne kapris yaptım, ne gurur,
Ben bilerek kendime kıydım…

Yıllarca çektim,
‘’Söz gümüşse, sukut altındır dedim’’,
Yıllarca sustum…

İhaneti gördüm,
Sözünle dövdün,
Özümü dövdün…

Ben senin yanındayken
Sen onurla, gururla başın dik gezerken,
Cennet cehennem ahrette derken,
Ben yaşadığım hayatta,
Cehennemi gördüm…

Seni adam bildim,
Evlat verdim
Evladım için öldüm öldüm dirildim,
Erim dedim,
Şeri gördüm…

Yaşadıklarımı ilmik ilmik,
Acıyla dilim dilim ördüm…
Ne gördümse, acıyla içime gömdüm.
Şiirlere yazdım,
Yüreğime kazıdım…

Ben ölümleri gördüm,
Ayrılıkları gördüm,
Ne varsa içimde,
Dışıma vurdum,
Dağlara, taşlara sessiz çığlıklarla haykırdım…

Ben senin cennetin oldum,
Sen benim cehennemim…
Birde baktım ki,
Ben yaşarken öldüm…

Bak bunu yaz bir kenara be adam,
Ben seninle bir dakika durmam.
Durmam ama,
Beni ezen çocuğum / çocuklarım,
Sen değilsin,
Bunu sakın unutma,
Sakın unutma be adam…

Ben yaşlanacağım,
Ama seninle değil…

Bebeğim / bebeklerim büyüdükçe,
Acıyla yüreğim küçülse de,
Ben onurumla büyürken,
Sensiz öleceğim be adam…