Yaşarken Ben Şiiri - Adem Yazıcı

Biraz daha sessiz, gerçek yoksullukla başlar

Yüksek dozda nefes, her felç unutur hareketi

Biraz yürüseniz melekler oturmayı özler

Biraz yürüseniz yol gömülür içine

Akanlar durulmada köpükler köpük içinde

Hep yapmadığınız şeylere susarsınız

Sudan başka her şeye susarsınız

Acıdan başka her şeye

Yollardan önce ıssız tarlaları ararsınız

Aramanın içinde bulmayı ararsınız

Şehirden önce kalabalığı ararsınız

Bir saksı koyarsınız güneşin önüne, bahçeleri ararsınız

Yaşarken ölmeyi savaşırken barışı

Severken öldürmeyi

Ayrılmadan kavuşmayı nasıl bilirsiniz

Bir trenin ardından dizlere vurmayı

Dizlere defalarca vurmayı

Gelmeyeni beklemeyi ölmeyi bile bile yaşamayı

Neden bir kuşun kanadının duruşuna aldandım ben

Bir balkondan sessizliğe gitar çalarken ben

Bir mendilin eskidiğini gören ben

Mendilde paramparça olmayı, toz olup boşluğu

Yeşermiş zannederek içimde kelimeleri, yapayalnız ben

Bunları yazarken sen geçip giden bir uçak

Ardında sisten resimler, habersiz bulutlardan ben

Göğe ölümcül izler bırakır sen içindesin diye dünya

Sen içindesin diye sığırcıklar, uçurumlar ben

İyilik adına toprağa vurur eller

Bilemez yerden su fışkıracak mı

Bilemez yeraltının hayalleri yukarı çıkmak mı