Ben Yangınlarımı... Şiiri - Aydın Çetiner

Ben yangınlarımı göz yaşıyla söndürdüm.
Yıllar yılı bekleyişim,
Kalbimdeki hicranım,
Göğsümün sol tarafı,
Hep kanadı da gitti.
Ben yangınlarımı göz yaşıyla söndürdüm.

Teselliye muhtaç bir çocuğun masumluğu gibi,
Sevdalarımı, en derin kuyuları aratırcasına,
Gönlümün derinliklerine
Gömdüm de gittim.
Ben yangınlarımı, gözyaşıyla söndürdüm.

Kimsesizlerin ve yalnızların,
Yurduydu benim meskenim,
Bir yudum huzura muhtaç,
Bir güzel yüze hasret...
Ben yangınlarımı gözyaşıyla söndürdüm.

Gökyüzü ve evren,
Bunca genişliğine rağmen,
Bunca mutluluklar uçuşurken,
Bana hep matem, hep dardı.
Ben yangınlarımı göz yaşıyla söndürdüm.

Hey dostlar! Yetişin yangın var!
Haydi, göster, nerde var?
Görünmez o, gizli nar...
Başından sonuna kadar,
Ben yangınlarımı göz yaşıyla söndürdüm.

(Bursa-Temmuz 2014)