Ben... Yalnızlık... Şiiri - Mikail Gümüş

Şimdi serçeler mi konar kırık dallarına yalancı baharların?
Güneş mi yakar kavruk tenlerini çiçeklerin?
Kara bulutlar altında yokluğa pineklemiş çığırtkan kargalar.

Ben değişmedim...
Sadece zaman...
İyimser kalmak istedikçe uçurumunda hayatın,
Hep yalnızlığı buldum kalabalıklarda.
Şimdi tek bir dost selamı beni bulmasada,
Biliyorum ben yalnızlaşmadım...
Ben hep yalnızdım...
Yalnızlık benim adımdı...
Ben yalnızlıktım...

Şimdi bırak saatleri, ayları; yıllar ölüyor suskunluğun kollarında.
Şiirler susuyor usul usul.
Artık kanmıyorum, ışıklarına kentlerin.
Ve alıştım efkar yokuşlarına sürgünlerin.

Anlayan olurmu halden?

Ben değişmedim...
Sadece zaman...
Alıntı yaptıkça çalıntı dostluklardan,
Debelendikçe, direndikçe hayata...
Acılarımı buldum beni göstermeyen aynalarda.

Yinede susuyorum ya, bileniyor, tükeniyor, katre katre bitiyorum ya.
Yine de biliyorum, ben yalnızlaşmadım...
Ben hep yalnızdım...
Yalnızlık benim adımdı...
Ben yalnızlıktım...

Mikail Gümüş