Ben Yalnızlığın Adamıyım Şiiri - İbrahim ...

Güneşini yansımalarına
ışığın kırılışına
dallarını sallanışına
baktım buğulu gözlerle.
Seni andım
yansımayla
kırılmayla
sallanmayla
mecburi yalnızlığımın koltuğunda.

Fotoğraflarına baktım
seni izledim
yürüdün
oturdun sonra
sustun.
Anlaşılan
sadece dinleyecektin beni.

Baktım yeniden
senden üç beş satırı okudum
beceremiyordun
konuşmayı da
yazmayı da
yazmaya başladım
senin yerine.
Konuşmaya başladığım gibi.

Güneşin yansımalarına baktım
ve yazdım
zararsız yalnızlığımın koltuğunda.
Sanki sen vardın
yalnızlık akşamımda.
Gelip oturdun
sustun
beni dinledin
ben konuştum susmadan
sen dinledin usanmadan
tekrarlattın bazılarını
yazdım yazdım
yoruldum
yorulacağını düşündüm
okumayacağını
vazgeçtim yazmaktan
yazdım yazdım.
Oysa sen defalarca okuyacak
ve ağlayacaktın
satır satır
ezberleyecektin.

Kararırken İstanbul
daha fazla sallandı ağaçlar
kırıldılar
kararacaktı hava bir gün
ve sen de kırılacaktın.

Ağardığında yeniden gün
bulduk hemen
aradaki yedi farkı
biz ağladık
dallar kırıldı.
Giderken bırakıp
içimden bir şeyler kırıldı.

Bu yolların gamı bende şimdi
yürüdüm
hırslandım
yürüdüm
hıçkırdım
yalnızlığı ben hiç beceremedim.

Yalnızlığımıydı
beni sana iten
yoka
bu hikayenin efsunu mu?

Aldırmadım
baktım geçmişe
aldırdım
bir bira bardağımı sevdim
bir de seni
yalnızlığımın gecelerinde.

Ben sustum
sen konuştun
ben konuştum
sen dinlemedim
dinledin duymadın
duydun anlamadın
anladın
anlamamazlıktan geldin.
tekrarladım
bağırdım
gecenin bir yarısı
senden geldim.
Bir serseriydim
ben senden geldim
rakı içtim
kendimden geçtim.

Ben yalnızlığın adamıyım
Aldırmayın.
Bardağına sığındım yeniden
yalnız gecelerimin
aldırmadım.

Ben yalnızlığın adamıyım
geldim
bırakıp sevdayı
döndüm yeniden.
Anladım ki unutmuştu
yalnızlıkta beni
ama ben
acılara yenilmeden
yalnızlığın adamı olacağım
yeniden.

Mayıs 2003