Ben yalnızlığı en çok kışa yakıştırdım

Mülteci kelimeler sakladım kumbaramda
Ve yalnızken tellere av oldu uçurtmalarım
En kara geceleri neşeli bir güneşten armağan aldım
Ve en vahşi sancılarım en narin gülüşlerin selamıydı bana
Çınar ağaçlarının eteklerini gökyüzüne gurbet
saray odalarını soğana hasret bildim
En serseri anlarım mürekkep madenlerinde seni solumakla geçti kömürden kalemime
Sırt sırta gördüğümü kardeş
El ele gördüğümü eş belledim
Ve çok yoldaşlar döküldü cebimden
kaldırım köşelerine
Ben aşkı en çok yaza yakıştırdım ve yalnızlığı da kışa
Bir gün anladım ki beklemekte boşa özlemekte boşa
Bu da böyle bir illet işte
ne saça bakıyor ne başa ne de yaşa
Ve ben yalnızlığı en cok kışa yakıştırdım
Çünkü o mevsimde intihar ederdi papatyalar topraklarından
O mevsimde sırtlardı hicret kokusunu kırlangıçlar
O mevsimde ölürdü zambaklar ve kanaryalar
Ben yalnızlığı en çok kışa yakıştırdım
Tıpkı en çok bana yakıştırdığım gibi sensizliği
Ve en çokta bana yakıştı kabul et
Ben sensizliği en çok bana yakıştırdım