Ben Vurgun Yemişim Şiiri - Navruz Kaplan

Bu gönül ağlıyor sorma sen adını
Bazan bir çiçeye kendime evde
Ne desem susmuyor ağlıyor bana
Ben vurgun yemişim bilmiyor kimse

Gülen bu insanlar neye gülüyor
Aç dolaşan çoktur toku arıyor
Bölmüşler yarıya kimkimi yiyor
Sorsan herkes allaha yakındır

İnsafı olanlar girmez dar yola
Açkurtlar bekliyor parçlar hemen
Gözünde gözdüyü bakmazki öne
Alıp kaçan o insanlar çetedir

Adım Navruz çok ben gördüm bunları
Keser kurban dolapları doldurur
Sağında komşusu aç belki yatar
O günü giyerler fors atar yolda

Sormaz seğa sola aç olan varmı
Umurunda deyil kulanır dini
Günah işlediyinden farkında deyıl
Sevindir fakiri okut çocuğu